بررسی فرسودگی شغلی و عوامل محیط کارِ موثر بر آن دراعضای هیأت علمی پرستاری استان خراسان رضوی در سال۱۳۹۱

زمینه و هدف: فرسودگی شغلی، پدیده ای چند عاملی و یک موضوع جدی برای بسیاری ازاعضای هیأت علمی است و می تواند باعث بروز بیماری های جسمی، روانی و نگرش منفی به فعالیت های حرفه ای و کاهش بهره وری شود. این تحقیق، با هدف بررسی میزان فرسودگی شغلی و عوامل محیط کارِموثر برآن دراعضای هیأت علمی دانشکده های پرستاری استان خراسان رضوی انجام گرفته است. مواد و روش ها: دراین مطالعه توصیفی - تحلیلی، 79 نفر از پرستاران هیأت علمی شاغل درگروه های آموزشی دانشکده های پرستاری استان خراسان رضوی به صورت سرشماری انتخاب شدند و با استفاده از پرسشنامه ی استاندارد «ماسلاچ» و پرسشنامه ی شاخص های کار پرستاری (nwi)، اطلاعات جمع آوری شده و با نرم افزارآماری spss در سطح 05/0 با آزمون های تی مستقل، آنالیز واریانس یک طرفه و همبستگی تجزیه و تحلیل گردیدند. یافته ها: 42 نفر (8/56%) از شرکت کنندگان، مرد بودند. 77% شرکت کنندگان در بُعد عدم کفایت شخصی و 3/74% در بُعد مسخ شخصیت سطح پایین فرسودگی شغلی و در بُعد خستگی هیجانی 9/68% سطح متوسط نشان دادند. بین جنس و فرسودگی هیجانی، ارتباط معنادار (001/0>p) وجود داشت. ابعاد خستگی هیجانی و مسخ شخصیت با نمره خرده مقیاس های محیط کار همبستگی منفی معنادار (05/0>p) داشتند. نتیجه گیری: سطوح بالای خستگی هیجانی، به ویژه دراعضای هیأت علمی زن، قابل تأمل می باشد و با توجه به ارتباط شاخص های محیط کار با فرسودگی شغلی، به نظر می رسد این مشکل را می توان با افزایش ارتباطات حرفه ای، کارگروهی، تخصص گرایی و بهبود فیزیکی محیط کار، کنترل نمود و فرسودگی را کاهش داد.